ور تیر بلا بارد دیوانه نپرهیزد...

چقد زود اینجا از رونق افتاد.  خیلی حرف دارم که بزنم. خیلی کار دارم که بکنم. خیلی فکر  تو سرمه، ولی فرصتم خیلی کمه. اونکه رفته دیگه هیچ وقت نمیاد... 

(خب، حالا که حرف از داریوش کبیر شد،  بذارین این شعر رو براتون توضیح بدم که جنبه آموزشی هم داره و خودمم تازه یاد گرفتم. تو یه کار قدیمیش میگه: روزی که تو رو دیدم موهاتو بافته بودی،  با گل سپید یاس گلو بند ساخته بودی... من فکر میکردم یاس همین گلای سفید و زرد رنگی هستش که کنار هم و با هم هستن و تو بهار کوچه ها رو با عطرشون آکنده میکنند و ما رو مست!  بعد میگفتم خب چرا از اون گل زرداش استفاده نکرده و فقط سپید! نگو ایشونان پیچ امین الدوله هستن،  و گل یاس  سپیده.

با تشکر از فصل بهار که اینهمه گل در اختیارمون گذاشته.