گلابی رانی

دیروز غروب رفته بودم یه مغازه آبمیوه و کیک بخرم. وارد مغازه که شدم، یه پیرمرد به همراه فروشنده، انتهای مغازه جلوی یخچال آبمیوه ها واستاده بودن. مردِ پا به سن گذاشته،  از این آدمهای روستایی بود که هنوز چهارشانه و راست قامت و بنیه دار بود و فقط سر و صورتی سفید کرده و چین و چروکی بهم زده بود. من مستقیم رفتم سمت اونا که آبمیوه بردارم، دیدم فروشنده داره به مرد ساده دل ما میگه که رانی گلابی نداریم؛ سیب موز هس، توت فرنگی، پرتقال، هلو، آناناس... داریم ولی آبمیوه گلابی اصلا نیس. چهره پیرمرد حالت خاصی  گرفت و به بهت مختصر کوتاهی ناشی از جستجو بین سایر حق انتخاب ها رفت. همونجور که داشتم آبمیوه ام رو انتخاب میکردم و چشمم هم بخش کوچکی از ذهنم رو بکار گرفته بود که آیا رانی لیمو رو انتخاب و  تجربه کنه یا نه، همزمان لبخند محوی رو تجربه میکردم که ناشی از زیبایی سادگی دل یک انسان میانسالی بود که فکر میکرد آبمیوه ی همه ی میوه ها وجود داره و دنبال طعم مطلوب و دلخواهی بود که از قضا نایاب بود. و من بعد از خروج از مغازه تا الان به این قضیه جدی فکر نکردم که چرا نباید آبمیوه گلابی - غیر از اون ساندیس های قدیمی- وجود داشته باشه. تا اینکه وقتی قصد کردم این خاطره ساده رو با شما قسمت کنم، این سوال رو بهونه کنم و جدی تر بهش نگاه کنم. که چرا آب گلابی نداریم؟

واسه همه ی اینها یه دلایلی تو ذهنم میاد و میره، ولی انتخاب گلابی توسط اون پیرمرد، واسه من شیرین بود.

راستی:   میدونستین شمالی ها به گلابی میگن میوه؟!  میدونم،  ما هم میگیم میوه،  ولی اونا فقط میگن میوه؛  ینی وقتی میگن میوه به طور پیش فرض منظورشون گلابیه! واسه همین دیگه لازم نمیدونن بهش بگن گلابی.  همین که میگن آقا یه کیلو میوه بدین طرف خودش میگیره گلابی رو!

اینو نگفتم: تازه فهمیدم گلابی یه میوه شاعرانه است. تو شعر های نو  حضورش رو دیدم. منظورم شعر سهرابه. بگو چرا من حس خوبی نسبت به گلابی داشتم، نگو شاعر بودم!